SZCZAWNICA
Szczawnica jest pięknym uzdrowiskiem połozonym w dolinie potoku Grajcarek, między Pieninami a pasmem Radziejowej, przynależącego do Beskidu Sądeckiego. Dzięki dobrej lokalizacji panuje tutaj korzystny mikroklimat: zimy tu są łagodne, a latem nie doskwierają upały.
Szczawnica zarówno swą nazwę jak i popularność jako kurortu zawdzięcza szczawianom, czyli wodom mineralnym, głównie szczawom wodorowęglanowo – chlorkowo – sodowo – jodkowym. Już od początku XIX wieku wiadomo było o ich właściwościach leczniczych. Za twórców uzdrowiska uchodzi rodzina Szalayów, z której największe zasługi przypisuje się Józefowi Stefanowi Szalayowi. Wśród wielu gości wyłaniają się znane osobistości takie jak Józef Ignacy Kraszewski, Henryk Sienkiewicz, którego pomnik znajduje się przy alei wiodącej do części uzdrowiskowej miasteczka, Maria Konopnicka, Jan Matejko czy Aleksander Fredro. Obecnie znaczna część uzdrowiskowa Szczawnicy jest odrestaurowana. Do przepięknego placu Dietla, jakby przeniesionego z XIX wieku wiedzie piękna promenada spacerowa. Przy placu tym, mieści się pijalnia wód, Muzeum Uzdrowiskowe w dawnej willi „Pałac” oraz restauracja. Źródła wód leczniczych znajdują się w Parku Dolnym (źródło Wanda), obok stacji kolejki linowej (źródło Szymon) i przy ul. Skotnickiej (źródło Pitoniakówka). Każdego roku tysiące kuracjuszy przybywa tutaj by leczyć choroby dróg oddechowych, schorzenia przewodu pokarmowego i narządów ruchu. W wolnym od zabiegów czasie można pospacerować po imponującym parku zdrojowym albo piękną Promenadą wzdłuż Grajcarka. Miłośnicy wędrówek pieszych mogą udać się również na pienińskie trasy oraz szlaki Beskidu Sądeckiego. W porze zimowej powodzeniem cieszą się trasy narciarskie na Palenicy i Jaworkach.
KOŚCIÓŁ W SZCZAWNICY
Kościół świętego Wojciecha w Szczawnicy jest kolejny istotnym sakralnym zabytkiem w Pieninach. Jak dotąd nie wyjaśniono pochodzenia nazwy kościoła. Według legendy patronem świątyni został św. Wojciech ponieważ wędrował on tędy do Krakowa. Historycy jednak z niechętnie potwierdzają te informacje. Mimo iż legenda nie została udokumentowana i potwierdzona, to jest ona całkiem realna. Na przestrzeni lat zmieniały się nazwy poszczególnych miejscowości. Krościenko zwane było niegdyś także Krosnem. Tak więc informacje o podróży św. Wojciecha do Krosna wcale nie muszą dotyczyć Krosna podkarpackiego ale właśnie Krościenka. Być może kiedyś uda się wyjaśnić pochodzenie nazwy kościoła, ale obecnie musimy zadowolić się jedynie przypuszczeniami.
Parafia w Szczawnicy powstała ok. 1350r. i posiadała murowany i konsekrowany kościół, który w I połowie XVI wieku uległ takiemu zniszczeniu, że nie można go było remontować. Szybko zatem popadł w ruinę do tego stopnia, że żaden proboszcz nie chciał przyjąć tutaj posady. Dlatego też Szczawnica przez długie lata stanowiła część parafii w Krościenku, co było przyczyną licznych niesnasek zarówno pomiędzy samymi duchownymi jak i duchownymi i miejscową ludnością. W roku 1529 duszpasterstwo w Szczawnicy przekazano Marcinowi proboszczowi w Krościenku. W 1550 roku na miejscu starego kościoła powstał kościół drewniany również pod wezwaniem Św. Wojciecha. Rozebrano go w roku 1894. Budowa trzeciego, aktualnego kościoła została ukończona w 1892 roku . Konsekracji dokonał 28.VIII. 1892 roku arcybiskup Karol Hryniewiecki. Kościół ten także pod wezwaniem Św. Wojciecha wybudowano z kamienia pienińskiego w stylu neogotyckim.
We wnętrzu warto zwrócić uwagę na znajdująca się na sklepieniu polichromię wykonana przez Karola Polityńskiego pochodzącą z 1923 roku i ołtarz główny wykonany przez Kazimierza Chodzińskiego w roku 1892. Wyposażenie wnętrza jest neogotyckie. Cztery ołtarze boczne. ambonę i konfesjonały wykonał Władysław Łuczkiewicz /1894-1900/ , a organy Tomasz Fall ze Szczyrzyca. Kościół posiada dwa dzwony i sygnaturkę.